'बुध्दीबळ' आणि 'गोट्या'

'बुध्दीबळ' हा खेळ बुध्दीवादी लोकांचा समजला जातो. ध्यान, मनन, चिंतन, संयम आणि पराकोटीची विचार करण्याची क्षमता हे सर्व गुण तुमच्याकडे असतील तर त्या पटावरचे तुम्ही राजे असता, त्यामुळे सदन वर्गाचा खेळ म्हणूनच त्याकडे पाहिले गेले आणि जात आहे.... याउलट, दुसरा खेळ म्हणजे 'गोट्या'. साधारण मध्यमवर्गातही मोठ्या प्रमाणावर एका ठराविक वयापर्यंत या खेळाचे आकर्षण असते. मातीतला आणि कुठलीही कुशलता नसलेला खेळ असा त्याचा लौकीक....
पण आज या दोन्ही खेळांवर कुरघोडी करणारा आणि विशेषत: बुध्दीवाद्यांना तोंडघशी पाडणा-या खेळाशी ओळख झाली. मस्जिद रेल्वे स्थानकावर रंगलेला हा खेळ पाहून आम्ही चक्रावून गेलो. 'गोट्यांच्या सहाय्याने बुध्दीबळातील प्यादी नामोहरम करण्याचा हा खेळ' म्हणजे सामान्य विचारक्षमतेच्या कैक पलिकडे जाऊन निर्मिलेला हा खेळ आहे.
या खेळाच्या त्याच्या काही गमतीही आहेत. म्हणजे यामध्ये दोन्ही रंगांचे प्यादे एका सरळ रेषेत मांडलेले असतात.
पहिल्याच फटक्यात तुम्ही राजालाही चेकमेट करू शकता.
तुम्ही उडविलेल्या सोंगट्यांचा हिशेबही तुम्हालाच ठेवावा लागतो.

Offroad biking : Charkop-Marve-Manori

Yet another off road biking rout explored. It was around 50-55km ride, Charkop-Marve-Manori (by Ferry boat to go opposite side)-Uttan-Kashimira-Charkop. When I started in the morning, it was not decided that, I will ride on this rout. 

But when I crossed over a creek and heading towards Uttan, on my left side, I found a small lane, which was going towards beach. There is small PIR BABA Darga as well so tempted to go and see the place. 

But that rout took me to rock land. I climbed up with my cycle and opposite side I found another muddy road. It is just 200mtr. Uphill and reach to the plateau. Where you find a small pond where Ducks were enjoying. 

That rout continue with bit downhill again towards beach. It ends where you see; it’s like a deep valley in front of you. Coming back again on plateau, I found another rout on my left.

Started following that rout… muddy, greenery around, which was finally, took me to smooth road. From there back to Uttan road... Met with the rain on my way back to home by Kashimira till Charkop.

* All photos by Prashant Nanaware.  

ट्रेकर ब्लॉगर : सायकलवरून अरुणाचल प्रदेश

उगवत्या सूर्याचा प्रदेश म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या अरुणाचलचा अंतर्गत भाग आजदेखील अनेक बाबतीत दुर्गमच आहे. या प्रदेशात पर्यटकदेखील फारसे भेट देत नसताना, सात मराठी सायकलस्वारांनी मात्र मनसोक्त सायकली दौडवून अनोखी दिवाळी साजरी केली. 

असा झाला सायकल प्रवास
सोळा दिवसांमध्ये साधारण साडेसातशे किलोमीटर सायकलिंग झाले. साडेसात हजार फुटांवरून सुरुवात केल्यानंतर आम्ही जवळपास साडेआठ फुटांपर्यंत सायकल वरून आलो. मुंबई-कोलकाता-दिब्रूगढ (आसाम) असा विमानप्रवास केल्यानंतर, दिब्रूगढच्या मोहनबारी विमानतळ ते तिनसुखिया हा तीस किलोमीटरचा प्रवास टेम्पोमध्ये पॅक केलेल्या सायकल टाकून केला. दुसऱ्या दिवशी तिनसुखिया (आसाम) ते अरुणाचल प्रदेश आणि आसामची सीमारेषा असलेल्या दिराक गेटपासून सुरू झालेला सायकल प्रवास भारत-चीन सीमारेषेला भोज्जा करून, म्यानमारमध्ये साधारण १५ ते २० किलोमीटर सायकल चालवून पुन्हा एकदा आसाममधील तिनसुखिया या शहरात येऊन थांबला. दिराक गेट - तेजू - सलंगम - हायलिआंग - चांगवन्ती - वालाँग आणि परशुराम कुंडावरून परत येताना ऐतिहासिक महत्त्व असलेल्या आणि दुसऱ्या महायुद्धाच्या दरम्यान बांधण्यात आलेल्या स्टिलवेल किंवा लिडो रोडवरून सायकलिंग केलं. याच रस्त्यावर असलेल्या लेखापानी या सद्य:स्थितीत सुरू नसलेल्या ईशान्येकडील भारताच्या शेवटच्या रेल्वे स्थानकालाही भेट दिली.

संपूर्ण लेख वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा : उगवत्या सूर्याचा प्रदेश

तिथून सायकलिंग करतच पांगसाऊ पासपर्यंत गेलो. हा पास भारत आणि म्यानमारच्या सीमेवर आहे. तिनसुखियापर्यंतच्या परतीच्या प्रवासात जयरामपूर तसेच दिगबोईमध्ये असलेल्या दुसऱ्या महायुद्धाच्या स्मारकाला आणि ज्या ठिकाणी भारताला पहिल्यांदा तेल सापडलं त्या जागी उभारण्यात आलेल्या म्युझियमलाही भेट दिली. वाटेत वाक्रो - जागून - खरसांग - जयरामपूर - मार्गारेटा - तिनसुखिया करत पुन्हा एकदा मुंबईसाठी दिब्रूगढहून आकाशाच्या दिशेने झेपावलो.